Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

fastidītus studia

  • 1 fastiditus

    fastiditus, a, um part. passé de fastidio. [st2]1 [-] dédaigné, méprisé, rejeté. [st2]2 [-] sens actif (forme déponente): qui a dédaigné.    - ne me putes studia fastiditum, Petr. 48: ne pense pas que j'en ai assez des études.
    * * *
    fastiditus, a, um part. passé de fastidio. [st2]1 [-] dédaigné, méprisé, rejeté. [st2]2 [-] sens actif (forme déponente): qui a dédaigné.    - ne me putes studia fastiditum, Petr. 48: ne pense pas que j'en ai assez des études.
    * * *
        Fastiditus, pen. prod. Participium a Fastidior passiuo. Plin. Mesprise, De qui on ne tient compte.
    \
        Viri non fastiditi. Ouid. Qui sont aucunement en estime et reputation.

    Dictionarium latinogallicum > fastiditus

  • 2 fastidio

    fastīdio, īvī (iī), ītum, īre [ fastidium ]
    1) испытывать отвращение, чувствовать антипатию (f. aliquam rem и aliquem H, VP, QC, реже alicujus rei и alicujus Pl, LM)
    fastidītus alicui O — опротивевший (надоевший) кому-л.
    2) с презрением отвергать, отклонять ( preces alicujus L)
    si non fastīdis, veni Ph — если ты не против, приходи
    3) быть недовольным, негодовать, досадовать, капризничать ( in aliquā re C)
    fastidiens stomachus Sen — пресыщенный желудок, перен. испорченный аппетит
    4) важничать, чваниться ( gloriosus fastīdit Pl)

    Латинско-русский словарь > fastidio

  • 3 fastidio

    fastīdĭo, īvi, or ĭi, ītum, 4, v. n. and a. [fastidium], to feel disgust, loathing, or nausea, to shrink or flinch from any thing unpleasant to the taste, smell, hearing, etc.; to loathe, dislike, despise (not freq. till after the Aug. per.; cf.: taedet, reprobo, reicio, respuo, repudio).
    I.
    Lit.
    A.
    Neutr.:

    bi bendum hercle hoc est, ne nega: quid hic fastidis?

    Plaut. Stich. 5, 4, 33; cf.:

    fastidientis stomachi est multa degustare,

    Sen. Ep. 2:

    majus infundam tibi Fastidienti poculum,

    Hor. Epod. 5, 78:

    ut fastidis!

    Plaut. Men. 1, 2, 58.—
    B.
    Act. (perh. not till the Aug. per.):

    num esuriens fastidis omnia praeter Pavonem rhombumque?

    Hor. S. 1, 2, 115:

    olus,

    id. Ep. 1, 17, 15:

    pulmentarium,

    Phaedr. 3, 7, 23:

    cactos in cibis,

    Plin. 21, 16, 57, § 97:

    fluvialem lupum,

    Col. 8, 16, 4: vinum, Poët. ap. Suet. Tib. 59:

    euphorbiae sucus fastidiendum odorem habet,

    disgusting, Plin. 25, 7, 38, § 79:

    aures... redundantia ac nimia fastidiunt,

    Quint. 9, 4, 116.—
    II.
    Trop., of mental aversion, to be disdainful, scornful, haughty; to disdain, despise, scorn.
    A.
    Neutr.:

    ut fastidit gloriosus!

    Plaut. Curc. 5, 2, 34:

    vide ut fastidit simia!

    id. Most. 4, 2, 4:

    in recte factis saepe fastidiunt,

    Cic. Mil. 16, 42.—
    (β).
    With gen. (like taedet):

    fastidit mei,

    Plaut. Aul. 2, 2, 67; so, mei, Titin. ap. Non. 496, 15:

    bonorum,

    Lucil. ib. 18.—
    B.
    Act. (perh. not before the Aug. per.).
    (α).
    With acc.:

    (populus) nisi quae terris semota suisque Temporibus defuncta videt, fastidit et odit,

    Hor. Ep. 2, 1, 22:

    vilice silvarum et agelli, Quem tu fastidis,

    id. Ep. 1, 14, 2:

    lacus et rivos apertos,

    id. ib. 1, 3, 11:

    vitium amici,

    id. S. 1, 3, 44:

    preces alicujus,

    Liv. 34, 5, 13:

    hoc lucrum,

    Quint. 1, 1, 18:

    grammatices elementa tamquam parva,

    id. 1, 4, 6:

    minores,

    Mart. 3, 31, 5:

    omnes duces post Alexandrum,

    Just. 14, 2:

    dominationibus aliis fastiditus (i. e. a prioribus principibus despectus),

    Tac. A. 13, 1:

    ut quae dicendo refutare non possumus, quasi fastidiendo calcemus,

    Quint. 5, 13, 22:

    oluscula,

    Juv. 11, 80.—

    Of inanim. or abstr. subjects: te cum fastidierit popina dives, etc.,

    Mart. 5, 44, 10: somnus agrestium Lenis virorum non humiles domos Fastidit umbrosamve ripam, Hor. C. 3, 1, 23.—In the part. perf.:

    laudatus abunde, Non fastiditus si tibi, lector, ero,

    Ov. Tr. 1, 7, 31; cf.:

    aliquem non fastiditis annumerare viris,

    id. ib. 2, 120:

    vetulus bos, ab ingrato jam fastiditus aratro,

    Juv. 10, 270.—In the neutr. absol.: res ardua vetustis novitatem dare... fastiditis gratiam, etc., Plin. H. N. praef. § 15.—In the part. fut. pass. with supine:

    quia (verba) dictu fastidienda sunt,

    Val. Max. 9, 13, 2.—
    (β).
    With an object-clause:

    a me fastidit amari,

    Ov. R. Am. 305:

    jocorum legere fastidis genus,

    Phaedr. 4, 7, 2; Petr. 127:

    fastidit praestare hanc inferioribus curam,

    Quint. 2, 3, 4:

    fastidit balsamum alibi nasci,

    Plin. 16, 32, 59, § 135:

    an creditis, aequo animo iis servire, quorum reges esse fastidiant?

    Curt. 4, 14, 16 et saep.:

    ne fastidieris nos in sacerdotum numerum accipere,

    Liv. 10, 8, 7:

    plebs coepit fastidire, munus vulgatum a civibus isse in socios,

    id. 2, 41, 4; Quint. 5, 11, 39.—Hence,
    1.
    Adv.: fastīdĭenter, disdainfully, scornfully:

    parentibus fastidienter appellatis,

    App. M. 5, p. 166, 11.—
    2.
    Part.: fastīdītus, a, um, in act. signif., disdaining, despising (post-Aug.):

    ne me putes studia fastiditum,

    Petr. 48.

    Lewis & Short latin dictionary > fastidio

  • 4 fastidio

    fāstīdio, īvī, ītum, īre (fastidium), einen Ekel-, Widerwillen-, eine Abneigung vor od. gegen etw. empfinden od. haben od. zeigen, vor etw. sich ekeln, etw. aus Ekel usw. verschmähen, I) eig., einen phys. Ekel, a) aus Übersättigung usw. vor Ggstdn. des Geschmackes, olus, Hor.: omnia praeter pavonem rhombumque, Hor.: absol., bibendum hercle hoc est; quid hic fastidis (ekelst du dich? spielst den Feinschmecker?), Plaut.: si in farciendo nimio cibo fastidiunt gallinae, Ekel zeigen, nicht mehr fressen wollen, Varro. – vom Gaumen, docta palata fastidiunt lupum fluvialem, Col.: u. absol. vom Magen, fastidientis stomachi est multa degustare, es verrät einen überladenen, verdorbenen Magen, an vielem herumzukosten, Sen. – b) vor Ggstdn. des Geruches, euphorbiae sucus fastidiendum odorem habet, hat einen ekelhaften G., Plin.: absol., olfacta igitur hinc; ut fastidis! ekelst (scheust) du dich? Plaut. – c) vor Ggstdn. des Gehöres, aures... redundantia et nimia fastidiunt, verwerfen, mögen nicht, Quint. 9, 4, 116. – II) übtr.: 1) einen moralischen Ekel od. Widerwillen gegen etw. empfinden od. zeigen, gegen etw. ekel tun, etw. nicht mögen, verschmähen, zurückweisen, sich für jmd. od. etw. zu vornehm dünken, sich einer Sache schämen, alqm, Vell., Curt. u.a.: preces alcis, Liv.: mores Macedonum, Curt.: Tarquinium fastidiendum, quod mercatore genitum, Val. Max.: animal foedissimum et dictu quoque fastidiendum, nur mit Widerwillen auszusprechendes, Plin. – m. Genet., fastidit mei, Plaut. u. Turpil. fr.: mei fastidis, Titin. fr.: fastidimus bonorum, Lucil. 293: fastidire Agamemnonis, Lucil. 654. – m. folg. Infin., et hoc iocorum legere fastidis genus, Phaedr.: ne fastidieris nos in sacerdotum numerum accipere, Liv.: gloriari fastidiebat, Sen.: nec mortis spectator esse fastidisti, Val. Max. – m. folg. Acc. u. Infin., est aliquis, qui se inspici, aestimari fastidiat, Liv. 6, 41, 2: plebs primo coeperat fastidire munus vulgatum a civibus isse (al. exisse) in socios, Liv. 2, 41, 4. – absol., in recte factis saepe fastidiunt, sind sie heikel, haben sie etwas auszusetzen, Cic. Mil. 42: si non fastidis (wenn du vorlieb nimmst), Phaedr. 3, 16, 14: ut, quae dicendo refutare non possumus, quasi fastidiendo calcemus (gleichsam mit einem verächtlichen Fußtritt von uns stoßen), Quint. 5, 13, 22. – 2) im Benehmen = vornehm tun, sich aufblasen, gloriosus fastidit, Plaut. Curc. 633: vide ut fastidit simia, Plaut. most. 886. – / Partiz. fastiditus als Depon. m. Acc., ne me putes studia fastiditum, Petron. 48, 4.

    lateinisch-deutsches > fastidio

  • 5 fastidio

    fāstīdio, īvī, ītum, īre (fastidium), einen Ekel-, Widerwillen-, eine Abneigung vor od. gegen etw. empfinden od. haben od. zeigen, vor etw. sich ekeln, etw. aus Ekel usw. verschmähen, I) eig., einen phys. Ekel, a) aus Übersättigung usw. vor Ggstdn. des Geschmackes, olus, Hor.: omnia praeter pavonem rhombumque, Hor.: absol., bibendum hercle hoc est; quid hic fastidis (ekelst du dich? spielst den Feinschmecker?), Plaut.: si in farciendo nimio cibo fastidiunt gallinae, Ekel zeigen, nicht mehr fressen wollen, Varro. – vom Gaumen, docta palata fastidiunt lupum fluvialem, Col.: u. absol. vom Magen, fastidientis stomachi est multa degustare, es verrät einen überladenen, verdorbenen Magen, an vielem herumzukosten, Sen. – b) vor Ggstdn. des Geruches, euphorbiae sucus fastidiendum odorem habet, hat einen ekelhaften G., Plin.: absol., olfacta igitur hinc; ut fastidis! ekelst (scheust) du dich? Plaut. – c) vor Ggstdn. des Gehöres, aures... redundantia et nimia fastidiunt, verwerfen, mögen nicht, Quint. 9, 4, 116. – II) übtr.: 1) einen moralischen Ekel od. Widerwillen gegen etw. empfinden od. zeigen, gegen etw. ekel tun, etw. nicht mögen, verschmähen, zurückweisen, sich für jmd. od. etw. zu vornehm dünken, sich einer Sache schämen, alqm, Vell., Curt. u.a.: preces alcis, Liv.: mores Macedonum, Curt.: Tarquinium fastidiendum,
    ————
    quod mercatore genitum, Val. Max.: animal foedissimum et dictu quoque fastidiendum, nur mit Widerwillen auszusprechendes, Plin. – m. Genet., fastidit mei, Plaut. u. Turpil. fr.: mei fastidis, Titin. fr.: fastidimus bonorum, Lucil. 293: fastidire Agamemnonis, Lucil. 654. – m. folg. Infin., et hoc iocorum legere fastidis genus, Phaedr.: ne fastidieris nos in sacerdotum numerum accipere, Liv.: gloriari fastidiebat, Sen.: nec mortis spectator esse fastidisti, Val. Max. – m. folg. Acc. u. Infin., est aliquis, qui se inspici, aestimari fastidiat, Liv. 6, 41, 2: plebs primo coeperat fastidire munus vulgatum a civibus isse (al. exisse) in socios, Liv. 2, 41, 4. – absol., in recte factis saepe fastidiunt, sind sie heikel, haben sie etwas auszusetzen, Cic. Mil. 42: si non fastidis (wenn du vorlieb nimmst), Phaedr. 3, 16, 14: ut, quae dicendo refutare non possumus, quasi fastidiendo calcemus (gleichsam mit einem verächtlichen Fußtritt von uns stoßen), Quint. 5, 13, 22. – 2) im Benehmen = vornehm tun, sich aufblasen, gloriosus fastidit, Plaut. Curc. 633: vide ut fastidit simia, Plaut. most. 886. – Partiz. fastiditus als Depon. m. Acc., ne me putes studia fastiditum, Petron. 48, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fastidio

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»